Dünya’nın, evren modellemerinde merkezde yer aldığını belirten filozoflardan en önemlisi olan Eudoxus’a (MÖ. 408–355) göre 5 tane gezegenin varlığı (Merkür, Venüs, Mars, Jüpiter ve Satürn) biliniyordu. Ay ve Güneş’le eklediğimizde bu sayı yedi oluyordu. Bu gök cisimleri dikkat edilirse Güneş Sisteminin elemanları olarak karşımıza çıkmaktadır. Tarihsel kaynaklarda Eudoxus’tan sonra Galluppus, Empedokles, Leukippus, Demokritus, Plato ve Aristo döneminin önemli polimat olarak bilinen filozofları astronomları da bu konuda fikir beyan etmişlerdir.

Tarihte gelmiş geçmiş en etkili ve en güçlü filozof olarak Büyük İskender’in hocası ve Platon’un da öğrencisi olan Aristoteles’i gösterirsek yanlış olmaz.  Aristoteles (M.Ö. 384 – M.Ö. 322) veya bilinen adıyla Aristo için bu tip bir niteleme yapmamızın nedeni: Görüşlerini kabul ettirebilmesi ve o ne derse doğrudur biçiminde düşünülüyor olmasıdır.  Astronomi konusunda görüşleri yanlış olduğu halde rönesans dönemine kadar onun görüşlerine inanılmış ve farklı görüşler olsa da Aristo’ya ters düşmemek için bu görüşler örtbas edilmiştir. Aristo da Eudoxus modelinin doğru olduğuna inanmış onun ortaya attığı modeli üzerine düşünceler ve çalışmalar geliştirmiştir.

7 Katlı Gök modeline göre; az önce saydığımız yedi gök cismi ortalarına Dünya’yı alarak çembersel yörünge dönmektedir ve son gök cismi olan Satürn’ün dışındaki kürede ise uzak yıldızlar var. Bu durumda toplamda 7 adet katman olmaktadır. Yani bu çembersel yörüngelerin aralarındaki katmanlar sayıldığında 7 tane katman olduğu bulunabilir. Bilindiği gibi tüm Semavi dinlerde, kudretli Aristo’nun önerdiği gibi, göğün 7 aralığa bölündüğü yani göğün 7 kat olduğu kabul edilmektedir.